Według statutów miejskich prawa wyborcze posiadali członkowie gminy, którzy spełniali wymagania cenzusu wyborczego (§22): byli majętni, czyli posiadali nieruchomości wskazanej wartości, albo byli wykształceni świecko, oraz płacili podatki rządowe odpowiedniej wysokości. Statut nie ograniczał dostępu do praw wyborczych na podstawie wyznawanej religii, a jedynie na podstawie majętności i wykształcenia: dyskryminowani byli ci, którzy nie osiągali pewnego progu podatkowego i nie posiadali świadectw ukończenia szkół państwowych, a uprzywilejowani członkowie szeroko rozumianych elit posiadaczy i wykształconych. Tak rozumiane uprzywilejowanie i dyskryminacje dotyczyły w równej mierze Żydów oraz nie-Żydów, i były wymierzone w tradycyjne elity wyznania i urodzenia, które zwalczali liberałowie.
Niewielu krakowian spełniało wymagania cenzusu. Tylko 4,3 % mieszkańców miasta posiadało w 1866 r. prawo wyborcze (2086 osób i instytucje). Nie wiadomo, ile było wśród nich Żydów. Szacunki z roku 1896 dotyczące wyborców gminy wyznaniowej przedstawiają następujące liczby: w kurii III, 1 (handel hurtowy) miało ich być 24; w III, 2 (mały handel): 766, w II, 1 (duża posiadłość): 59, w II, 2 (mała posiadłość): 216, w I (inteligencja): 266. Łącznie miało być 1330 wyborców Żydów.
Wybory przeprowadzano w Krakowie w miesiącach letnich: w maju, czerwcu lub na początku lipca. Po przerwie urlopowej konstytuowała się nowa rada miejska. Zdarzało się, że wybory przesuwano, ze względu na soboty i święta żydowskie. Wprawdzie według postanowień statutu kadencja miała trwać sześć lat, ale w praktyce przyjęło się stosować kadencje trzyletnie. Wiązało się to z tym, że po upływie trzech lat ustępowała połowa radców (na podstawie losowanie), a na ich miejsce wybierano nowych, którzy zresztą w wielu wypadkach byli identyczni z tymi ustępującymi.